Hoe is het nu met mo...
Door: Monique
Blijf op de hoogte en volg Monique
06 Juli 2020 | Nederland, Rotterdam
Hoe is het nu met mo...
Zondag 5-6:
Een stuk beter kan ik zeggen. Ik heb behoorlijk moeten putten uit mijn energiereserves, maar ik ben door het ergste heen. Ik heb dagen gehad dat ik met tranen over mijn wangen maar iets naar binnen probeerde te werken qua eten. In zon mate dat het gewoon een obsessie begon te worden. Ik zat gewoon uit te zoeken hoe ik de meeste voedingsstoffen naar binnen kon krijgen om maar sondevoeding te voorkomen.
En toen kwam de diëtiste langs... die brak me doormidden en heeft me qua eten weer op mijn poten gezet. En eigenlijk zei ze niet veel meer dan wat steef en ik al tegen elkaar zeiden maar oke... vreemde ogen dwingen zegt men dus dat zal het zijn geweest. Het maakt niet uit wat je naar binnen krijgt als je maar wat naar binnen krijgt. Dat vul je aan met nutridrink met heel veel ijs (want dat verdooft zo lekker) en hou je vol tot je wel weer kunt eten en ga je weer gezond eten. Dus met locale verdoving in mijn mond eten wat gaat en dan eten uit een flesje on the rocks.... niet verkeerd. En ik had het gevoel dat er iets in mijn maag zat. Ook niet verkeerd na dagen honger geleden te hebben en geen voedsel tot je kunnen nemen. Das zo verschrikkelijk frustrerend. Het was zo erg met mijn mond en keel dat ik een keer moet overgeven en er gewoon bloed in mijn overgeefsel zat. (Dat kon alleen maar water zijn) Er is een wond opengegaan in mijn keel en die is gaan bloeden. Dit ben ik gaan overgeven. Ik schrok me wild en heb gelijk de zuster gebeld. Gelukkig was het vers bloed en zo te zien nog maar net begonnen. En gelukkig maar eenmalig geweest.
Het 2e hekele punt waar ik last van had was mijn haar.... ik gaf in een vorig blog al aan dat dat me zwaarder viel dan ik dacht. Het ging loslaten. Nooit in mijn wildste dromen had ik gedacht dat ik daar zon moeite mee zou hebben. Daar heb ik me lelijk in vergist. Het is niet zo zeer dat ik vind dat ik mijn vrouwelijkheid verlies of iets dergelijks. Dat is het gewoon niet. Voor mij was mijn haar de laatste barrière tussen mijn ziek zijn en de buitenwereld. Als mijn haar weg is dan ziet de buitenwereld echt dat ik ziek ben. En dan krijg je de blikken van medelijden.... ach kijk dat vrouwtje...ze heeft kanker.
Ik herken dat nog van Michael. Mensen durven ineens niet meer tegen je te praten en gaan over jou staan praten met de persoon met wie je op straat loopt. Het is raar maar waar. Dat is iets waar ik zoooooo niet op zit te wachten. En aan de andere kant.... ik vind het ook gewoon stoer.
Dus heel dubbel en heel emotioneel. Het heeft me ook wel wat traantjes gekost om tot de beslissing te komen om mijn haar er af te scheren. Gelukkig kan ik met steef en de kids goed praten over dit soort dingen en kan ik bij altijd bij hun terecht. Na heel wat dagen en heel wat losse haren op het kussen, veel jeuk en haarpijn op mijn hoofd was de kogel door de kerk. Het haar moest wijken. Al die losse haren zijn confronterender dan een kale kop. Als ik verdorie met mijn hand door mijn haar ging had ik mijn hand vol. Ik leek wel een kat die aan het verharen was. Niet normaal zo veel. Zaterdag heb ik samen met Chelsea en Stefan (Mike mocht helaas niet naar het ziekenhuis komen ivm verkoudheid) mijn haar er af geschoren. Het viel me achteraf wel mee.... ik moet er nog wel aan wennen maar het is oke. Dan maar kaal... het gaat toch gebeuren.
Verder heb ik het weekend lekker rustig op mijn balzaal gehad. Stefan en Chelsea mochten samen op visite komen en die zijn steeds in de middag geweest. Het was heel vermoeiend maar oh zo fijn om die 2 bij me te hebben. Helaas was Mike verkouden en mag hij absoluut niet het ziekenhuis in. Maar die tijd halen we samen wel weer in, Mike!!!
Verder heb ik keihard gewerkt om er bovenop te komen om maandag mijn kuren te mogen hebben. Stukje bij beetje krabbel ik op en vandaag kon ik al weer aardig eten en was ik een stuk helderder als van de week. Weer wat voedsel in je maag geeft je ook weer wat lichamelijke kracht terug. De schimmel in mijn mond en keel lijkt ook te wijken. De longembolieen daar kan ik eigenlijk niet zoveel over zeggen.
Het enige wat ik weet is dat er meerdere in mijn rechterlong zitten die in potentie levensbedreigend zouden kunnen zijn. Daar wordt geen risico mee genomen en daarom moest ik het hele weekend blijven. Gelukkig hebben de zusters de zaalindelingen wel weer zo gemaakt dat ik alleen op een zaal kwam. Dat was zo heerlijk... even wat privacy. Even niet te moeten praten met de buurvrouw en hun ellende aanhoren en jouw ellende te hoeven vertellen. Ik heb er van genoten in ieder geval. Het heeft er ook voor gezorgd dat mijn schatten met zijn 2en mochten komen. Dus allemaal win-win situaties.
Die longembolieen duren ook wel behoorlijk lang qua behandeling 3-6 maanden en soms nog wel langer. Het is dus zaak dat ik zelf de injecties kan zetten als ik dat zou durven. Of ik dat zou willen leren. Ja hoor natuurlijk wil ik dat. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb leren darten in mijn buik... is ook wel eens iets anders... en geleerd hoe ik mezelf een hoge dosis bloedverdunners moet geven. Die heb ik alvast in the pocket... hoef ik dat niet meer te doen als ze gaan verzinnen wanneer ik naar huis mag. Naar huis heb ik nog steeds geen uitzicht op. Als mijn kuren morgen doorgaan.... duurt dat minstens tot dinsdag middag/avond. En dan is de vraag nog is het verantwoord om naar huis te gaan ivm alle malaise die ik achter de rug heb deze week. We zullen het zien... het is allemaal onzekerheid... en de afgelopen dagen en die onzekerheden hebben me gesloopt tot op het bot.
Ik was helemaal kapot.... en zo kapot dat Stefan een grapje maakte en ik spontaan begon te huilen omdat ik dacht dat hij het meende. Ik dacht dat ik teveel was en teveel vroeg. Het kwam gewoon zo ontzettend hard binnen dat ik mijn emoties niet meer onder controle had. Ik was zo gesloopt en moe. Het ging helemaal nergens over. Helaas doen emoties dat met een mens. Ik weet heus wel dat hij dit niet zo bedoelde en dat hij een grapje maakte. Maar ik kon het gewoon niet zo zien op de een of andere manier en barste in tranen uit.
Ik raakte de bodem....
maar wat je nooit moet doen als je op de bodem ligt...
Is blijven liggen!
Ik was mezelf aan het ophijsen en lag in mijn bed te denken.
En om 20:00 gaat mijn telefoon... mo kijk een uit je raam!
En dan zie je daar een groep mensen staan met een spandoek en fakkels.
De groep bestaat uit collega’s,vrienden en familie.
En juist op het moment waar ik het het hardst nodig heb staan ze daar beneden op het fietspad te zwaaien.. handkussen te geven, klappen, schreeuwen, gebaren en weet ik veel wat nog meer.... een groep mensen die recht uit hun hart dit menen naar ons toe. Anders staan ze daar niet en anders nemen ze ook niet de moeite om op zondagavond om 20:00 uur bij het erasmus te staan. Ik voelde de liefde en kracht zo mijn kant opvloeien en bezit van me nemen.
Het was ongelofelijk. Ik kreeg er zo een stoot energie van dat ik ineens met mijn handen de rand van de put vast kon pakken en mezelf omhoog kon hijsen. En ineens stond ik weer naast de put. Net op tijd want morgen (maandag) wordt het spannend... mag ik mijn kuren krijgen en wat gaat er nog meer gebeuren.
Maandag 6-7:
Na een hele slechte nacht wordt ik om 6:30 uur wakker gemaakt. Pffff heb wel 3 hele uren kunnen slapen. Ik heb na de controles nog heel ff liggen suffen maar van slapen is het niet meer gekomen.
Na het ontbijt ben ik even gaan douchen en is bloed afgenomen en de picclijn verzorgt. Want die was ook weer aan wat onderhoud toe.
Toen kwam gelukkig het hoge woord eruit. De waardes waren goed genoeg om te starten met de chemo. Niet denderend maar goed genoeg. Wel moet ik, als dinsdag middag om 16:00 uur alle chemo er in zit nog 2 zakken bloedtransfusie ontvangen ivm de te lage waarden. Maar goed... doe maar lekker... ga ik me misschien nog wat lekkerder voelen. Ik hoop het in ieder geval.
Er moest nog even wat bloed afgenomen worden ivm met de bloedtransfusie... en ineens doet mijn picc lijn het niet meer. Dat was even schrikken. Er kwam geen druppel bloed meer uit. En als de zusters voor het aanhangen van de chemo geen bloed terug zien komen uit de picc lijn (dit is een voorwaarde voor het gebruik met chemo) dus zou ik voor een foto moeten om te kijken of het interne gedeelte nog wel goed zit. Uiteraard gaan de zusters tot het einde en bij de laatste zuster van de dagdienst kregen we uiteindelijk voldoende bloed te zien. Dat scheelt een paar uur uitstel van de chemo en een hoop ellende.
Inmiddels zit er al 4 chemo’s in mijn lijf en hangt nr 5 te druppelen gedurende 12 uur. Daarna nog 10 uur spoelen en dan nog 1 chemo en dan is deze kuur weer klaar. En dan weer verder kijken.
Er zijn vandaag weer 2 dames bijgekomen waar ik de balzaal weer mee moet delen. Ze zijn gelukkig niet zo moeilijk en zeer meegaand. Dus we hebben het best gezellig moet ik zeggen. Zelfs zo gezellig dat de zusters hun thee bij ons kwamen drinken. We hebben even heerlijk gezellig zitten babbelen.
Nu is het weer bijna bedtijd en is er weer een dag voorbij in de wonderlijke strijd die ik voer tegen kanker om nog wat langer op deze aarde te mogen blijven en jullie te vervelen, zieken, irriteren maar vooral lief te hebben. Ik krijg nog steeds vleugels van de actie van gister... al jullie reacties... berichtjes... telefoontjes... gebaren etc. Dat soort dingen doen een mens zo goed en mij persoonlijk zeker.
Ik merk dat ik daar heel veel kracht uit put. En ondanks dat ik niet altijd reageer, opneem of antwoord geef....Ik lees en zie ze wel en haal er zeker mijn krachten uit. Ik merk dat sommige mensen me niet durven benaderen... dat mag best en wees niet bang dat je me overbelast. Want dat is waar de meesten bang van zijn. Doe dat niet... Verwacht alleen niet altijd een antwoord terug. Als ik je niet kan antwoorden om de een of andere reden dan ligt dat niet aan jou maar aan mij.
Ik hou van jullie allemaal.....
veel liefs....
Zondag 5-6:
Een stuk beter kan ik zeggen. Ik heb behoorlijk moeten putten uit mijn energiereserves, maar ik ben door het ergste heen. Ik heb dagen gehad dat ik met tranen over mijn wangen maar iets naar binnen probeerde te werken qua eten. In zon mate dat het gewoon een obsessie begon te worden. Ik zat gewoon uit te zoeken hoe ik de meeste voedingsstoffen naar binnen kon krijgen om maar sondevoeding te voorkomen.
En toen kwam de diëtiste langs... die brak me doormidden en heeft me qua eten weer op mijn poten gezet. En eigenlijk zei ze niet veel meer dan wat steef en ik al tegen elkaar zeiden maar oke... vreemde ogen dwingen zegt men dus dat zal het zijn geweest. Het maakt niet uit wat je naar binnen krijgt als je maar wat naar binnen krijgt. Dat vul je aan met nutridrink met heel veel ijs (want dat verdooft zo lekker) en hou je vol tot je wel weer kunt eten en ga je weer gezond eten. Dus met locale verdoving in mijn mond eten wat gaat en dan eten uit een flesje on the rocks.... niet verkeerd. En ik had het gevoel dat er iets in mijn maag zat. Ook niet verkeerd na dagen honger geleden te hebben en geen voedsel tot je kunnen nemen. Das zo verschrikkelijk frustrerend. Het was zo erg met mijn mond en keel dat ik een keer moet overgeven en er gewoon bloed in mijn overgeefsel zat. (Dat kon alleen maar water zijn) Er is een wond opengegaan in mijn keel en die is gaan bloeden. Dit ben ik gaan overgeven. Ik schrok me wild en heb gelijk de zuster gebeld. Gelukkig was het vers bloed en zo te zien nog maar net begonnen. En gelukkig maar eenmalig geweest.
Het 2e hekele punt waar ik last van had was mijn haar.... ik gaf in een vorig blog al aan dat dat me zwaarder viel dan ik dacht. Het ging loslaten. Nooit in mijn wildste dromen had ik gedacht dat ik daar zon moeite mee zou hebben. Daar heb ik me lelijk in vergist. Het is niet zo zeer dat ik vind dat ik mijn vrouwelijkheid verlies of iets dergelijks. Dat is het gewoon niet. Voor mij was mijn haar de laatste barrière tussen mijn ziek zijn en de buitenwereld. Als mijn haar weg is dan ziet de buitenwereld echt dat ik ziek ben. En dan krijg je de blikken van medelijden.... ach kijk dat vrouwtje...ze heeft kanker.
Ik herken dat nog van Michael. Mensen durven ineens niet meer tegen je te praten en gaan over jou staan praten met de persoon met wie je op straat loopt. Het is raar maar waar. Dat is iets waar ik zoooooo niet op zit te wachten. En aan de andere kant.... ik vind het ook gewoon stoer.
Dus heel dubbel en heel emotioneel. Het heeft me ook wel wat traantjes gekost om tot de beslissing te komen om mijn haar er af te scheren. Gelukkig kan ik met steef en de kids goed praten over dit soort dingen en kan ik bij altijd bij hun terecht. Na heel wat dagen en heel wat losse haren op het kussen, veel jeuk en haarpijn op mijn hoofd was de kogel door de kerk. Het haar moest wijken. Al die losse haren zijn confronterender dan een kale kop. Als ik verdorie met mijn hand door mijn haar ging had ik mijn hand vol. Ik leek wel een kat die aan het verharen was. Niet normaal zo veel. Zaterdag heb ik samen met Chelsea en Stefan (Mike mocht helaas niet naar het ziekenhuis komen ivm verkoudheid) mijn haar er af geschoren. Het viel me achteraf wel mee.... ik moet er nog wel aan wennen maar het is oke. Dan maar kaal... het gaat toch gebeuren.
Verder heb ik het weekend lekker rustig op mijn balzaal gehad. Stefan en Chelsea mochten samen op visite komen en die zijn steeds in de middag geweest. Het was heel vermoeiend maar oh zo fijn om die 2 bij me te hebben. Helaas was Mike verkouden en mag hij absoluut niet het ziekenhuis in. Maar die tijd halen we samen wel weer in, Mike!!!
Verder heb ik keihard gewerkt om er bovenop te komen om maandag mijn kuren te mogen hebben. Stukje bij beetje krabbel ik op en vandaag kon ik al weer aardig eten en was ik een stuk helderder als van de week. Weer wat voedsel in je maag geeft je ook weer wat lichamelijke kracht terug. De schimmel in mijn mond en keel lijkt ook te wijken. De longembolieen daar kan ik eigenlijk niet zoveel over zeggen.
Het enige wat ik weet is dat er meerdere in mijn rechterlong zitten die in potentie levensbedreigend zouden kunnen zijn. Daar wordt geen risico mee genomen en daarom moest ik het hele weekend blijven. Gelukkig hebben de zusters de zaalindelingen wel weer zo gemaakt dat ik alleen op een zaal kwam. Dat was zo heerlijk... even wat privacy. Even niet te moeten praten met de buurvrouw en hun ellende aanhoren en jouw ellende te hoeven vertellen. Ik heb er van genoten in ieder geval. Het heeft er ook voor gezorgd dat mijn schatten met zijn 2en mochten komen. Dus allemaal win-win situaties.
Die longembolieen duren ook wel behoorlijk lang qua behandeling 3-6 maanden en soms nog wel langer. Het is dus zaak dat ik zelf de injecties kan zetten als ik dat zou durven. Of ik dat zou willen leren. Ja hoor natuurlijk wil ik dat. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb leren darten in mijn buik... is ook wel eens iets anders... en geleerd hoe ik mezelf een hoge dosis bloedverdunners moet geven. Die heb ik alvast in the pocket... hoef ik dat niet meer te doen als ze gaan verzinnen wanneer ik naar huis mag. Naar huis heb ik nog steeds geen uitzicht op. Als mijn kuren morgen doorgaan.... duurt dat minstens tot dinsdag middag/avond. En dan is de vraag nog is het verantwoord om naar huis te gaan ivm alle malaise die ik achter de rug heb deze week. We zullen het zien... het is allemaal onzekerheid... en de afgelopen dagen en die onzekerheden hebben me gesloopt tot op het bot.
Ik was helemaal kapot.... en zo kapot dat Stefan een grapje maakte en ik spontaan begon te huilen omdat ik dacht dat hij het meende. Ik dacht dat ik teveel was en teveel vroeg. Het kwam gewoon zo ontzettend hard binnen dat ik mijn emoties niet meer onder controle had. Ik was zo gesloopt en moe. Het ging helemaal nergens over. Helaas doen emoties dat met een mens. Ik weet heus wel dat hij dit niet zo bedoelde en dat hij een grapje maakte. Maar ik kon het gewoon niet zo zien op de een of andere manier en barste in tranen uit.
Ik raakte de bodem....
maar wat je nooit moet doen als je op de bodem ligt...
Is blijven liggen!
Ik was mezelf aan het ophijsen en lag in mijn bed te denken.
En om 20:00 gaat mijn telefoon... mo kijk een uit je raam!
En dan zie je daar een groep mensen staan met een spandoek en fakkels.
De groep bestaat uit collega’s,vrienden en familie.
En juist op het moment waar ik het het hardst nodig heb staan ze daar beneden op het fietspad te zwaaien.. handkussen te geven, klappen, schreeuwen, gebaren en weet ik veel wat nog meer.... een groep mensen die recht uit hun hart dit menen naar ons toe. Anders staan ze daar niet en anders nemen ze ook niet de moeite om op zondagavond om 20:00 uur bij het erasmus te staan. Ik voelde de liefde en kracht zo mijn kant opvloeien en bezit van me nemen.
Het was ongelofelijk. Ik kreeg er zo een stoot energie van dat ik ineens met mijn handen de rand van de put vast kon pakken en mezelf omhoog kon hijsen. En ineens stond ik weer naast de put. Net op tijd want morgen (maandag) wordt het spannend... mag ik mijn kuren krijgen en wat gaat er nog meer gebeuren.
Maandag 6-7:
Na een hele slechte nacht wordt ik om 6:30 uur wakker gemaakt. Pffff heb wel 3 hele uren kunnen slapen. Ik heb na de controles nog heel ff liggen suffen maar van slapen is het niet meer gekomen.
Na het ontbijt ben ik even gaan douchen en is bloed afgenomen en de picclijn verzorgt. Want die was ook weer aan wat onderhoud toe.
Toen kwam gelukkig het hoge woord eruit. De waardes waren goed genoeg om te starten met de chemo. Niet denderend maar goed genoeg. Wel moet ik, als dinsdag middag om 16:00 uur alle chemo er in zit nog 2 zakken bloedtransfusie ontvangen ivm de te lage waarden. Maar goed... doe maar lekker... ga ik me misschien nog wat lekkerder voelen. Ik hoop het in ieder geval.
Er moest nog even wat bloed afgenomen worden ivm met de bloedtransfusie... en ineens doet mijn picc lijn het niet meer. Dat was even schrikken. Er kwam geen druppel bloed meer uit. En als de zusters voor het aanhangen van de chemo geen bloed terug zien komen uit de picc lijn (dit is een voorwaarde voor het gebruik met chemo) dus zou ik voor een foto moeten om te kijken of het interne gedeelte nog wel goed zit. Uiteraard gaan de zusters tot het einde en bij de laatste zuster van de dagdienst kregen we uiteindelijk voldoende bloed te zien. Dat scheelt een paar uur uitstel van de chemo en een hoop ellende.
Inmiddels zit er al 4 chemo’s in mijn lijf en hangt nr 5 te druppelen gedurende 12 uur. Daarna nog 10 uur spoelen en dan nog 1 chemo en dan is deze kuur weer klaar. En dan weer verder kijken.
Er zijn vandaag weer 2 dames bijgekomen waar ik de balzaal weer mee moet delen. Ze zijn gelukkig niet zo moeilijk en zeer meegaand. Dus we hebben het best gezellig moet ik zeggen. Zelfs zo gezellig dat de zusters hun thee bij ons kwamen drinken. We hebben even heerlijk gezellig zitten babbelen.
Nu is het weer bijna bedtijd en is er weer een dag voorbij in de wonderlijke strijd die ik voer tegen kanker om nog wat langer op deze aarde te mogen blijven en jullie te vervelen, zieken, irriteren maar vooral lief te hebben. Ik krijg nog steeds vleugels van de actie van gister... al jullie reacties... berichtjes... telefoontjes... gebaren etc. Dat soort dingen doen een mens zo goed en mij persoonlijk zeker.
Ik merk dat ik daar heel veel kracht uit put. En ondanks dat ik niet altijd reageer, opneem of antwoord geef....Ik lees en zie ze wel en haal er zeker mijn krachten uit. Ik merk dat sommige mensen me niet durven benaderen... dat mag best en wees niet bang dat je me overbelast. Want dat is waar de meesten bang van zijn. Doe dat niet... Verwacht alleen niet altijd een antwoord terug. Als ik je niet kan antwoorden om de een of andere reden dan ligt dat niet aan jou maar aan mij.
Ik hou van jullie allemaal.....
veel liefs....
-
07 Juli 2020 - 00:09
Yvonne Westerbaan:
Lieffie ik lees alles wat je schrijft. Soms weet ik gewoon ff niet meer wat ik tegen je moet zeggen.
Maar ik vind zo heftig wat je allemaal door moet maken.
Je weet ik denk aan jou. En de familie. -
07 Juli 2020 - 00:23
Rigtje:
Ik hoop dat je vannacht weer wat beter slaapt dan gisteren
Ik vond het spektakel van gister van jullie vrienden en familie geweldig ,kippevel kreeg ik er van wat een hele mooie en lieve opsteker .
Toppers zijn het allemaal.
Ga vooral door met je verslagen , ze zijn zo (mooi) verwoord recht uit het hart geschreven.
Heb zo'n respect voor jullie als gezin ,familie hoe jullie met deze zware situatie om gaan.
Dikke knuffel en -
07 Juli 2020 - 06:14
Anita:
Lieve Monique
Ook ik hang aan je lippen. Moet zo gaan werken maar eerst even Mo lezen hoor.
Gewoon wat jij allemaal meemaakt en hoe je er mee om gaat.
Klinkt miss stom maar dat kale koppie staat jou gewoon en je mag hem met trots laten zien.
Komt allemaal wel weer..
Dikke knuffel en liefs
Anita & Ed -
07 Juli 2020 - 07:32
Astrid:
Wat fijn voor je dat het iets beter gaat. Respect voor die wilskracht en strijdlust van jou. Hoop dat je weer snel paar dagen naar huis en je lieve gezin mag. Ik denk aan je xx -
07 Juli 2020 - 07:59
J9ke:
Stoer wijffie , ❤️❤️❤️❤️ -
07 Juli 2020 - 08:09
Leo Visser :
wat een verhaal lieverd.en een moet heb je in je lichaam.en ja het was een fantastisch gezicht met de mensen voor he ziekenhuis bij jou voor het raam met die grote vlag moniek we houden van je. Geweldig !! Ik wou dat ik er ook bij had willen staan! En dan jou voor het taamzien staan te zwaaien geweldig!! Ik ben blij dat je moedig blijjft geweldig. Ik zeg beterschap en groetjes van mij Leo -
07 Juli 2020 - 08:35
Miranda:
Gewoon❤
-
07 Juli 2020 - 08:36
Ada Drogt:
Lieverd,wat een mooi gebaar, hoe mooi, ik kreeg er tranen van in mij ogen, kan me heel goed voorstellen wat het met jou en je gezin doet. En ja je kale koppie is heel stoer, wel 1 tipje( even in het zonnetje met het bolletje -
07 Juli 2020 - 09:18
Daniëlle Vos :
Lieve Monique,
Wat was dat waanzinnig zeg. Het spandoek, de fakkels, je lieve man die met een lach en vuist omhoog trots naar je kijkt. En als ik jou dan voor het raam ziet staan.......... Tja wie houdt het dan nog droog. Ikke niet -
07 Juli 2020 - 09:25
Frank :
maar Mo als je in het zonnetje gaat , wel goed insmeren die kale bolo , anders heb je er nog een zonnesteek bij ook!!!!!!!
tippie van een ervaren kale bolo !!!!
vraag maar aan steef
mvg Frank Meulendijk -
07 Juli 2020 - 09:44
Jeannette Floor:
Ha lieve Mo,
Wat een mooi gebaar van jouw (onze) Feyenoordvrienden. Wat ben ik trots op onze Feyenoordfamilie dat ze door dit positieve medeleven jou een beetje uit de put helpen.
Ook op afstand denk ik veel aan jullie. Blijf doorzetten meis! Hopelijk is get alle ellende waard!
Liefs Jeannette
-
07 Juli 2020 - 09:52
Jenny:
Ook ik lees je verhaal met kippevel en tranen in mn ogen wat een dappere vrouw ben je ook ,heel veel sterkte met alles wat nog komen gaat .veel liefs vanuit fryslan groetjes jennie -
07 Juli 2020 - 10:52
Joop En Thea:
waar ga jij doorheen en dan is het goed dat er veel mensen van je houden die slaan je er wel doorheen regelmatig als ik dit leest moet ik ook aan Mike denken nou je kan wel zeggen dat hij het niet van een vreemde heeft dat knokken en sterk zijn en dan eindig ik met dikke klapzoenen XXXX -
07 Juli 2020 - 12:51
Aukje:
wat ben jij een sterke vrouw Monique en wat bewonder ik jou zo positief wat er ook gebeurt -
07 Juli 2020 - 14:03
Monique Altena:
Ik had het filmpje gezien, snap zo goed dat je het niet droog hebt kunnen houden. Wat een liefdevol gebaar was dat toch! En wat ben je toch stoer zeg om nu toch maar je laatste haar er af te scheren! Denk aan je, X Monique -
07 Juli 2020 - 15:42
Conny Hoogerwaard:
Ik vind je een kanjer.veel liefs Conny -
07 Juli 2020 - 16:12
Kirsten Blijlevens:
You can do this powervrouw❤❤❤❤❤❤ vanuit mijn hart en hoofd zend ik je kracht toe!!! -
07 Juli 2020 - 17:49
Astrid:
Wat een power vrouw en een voorbeeld voor heel veel mensen. Een vechter een knokker -
07 Juli 2020 - 18:01
Edith:
Hoi Monique, mijn mond begint acuut te plakken als ik lees over je pijnlijke keel en mond. Maar bij het lezen over een nutridrink on the rocks trekt dat meteen weer bij. Ik vind het ook heel knap dat je op de bodem van de put kunt liggen. Dat geeft in ieder geval aan dat de put genoeg ruimte heeft voor je …..het geeft echt niet hoor als je daar even wilt liggen om af te koelen! Zolang je tenminste geen modder onder je hebt waar je in kunt wegzakken. Gelukkig is het geen ernstig diepe put. Maar misschien moet je de put met water vullen zodat je de volgende keer kunt pootje baden …….
Je hoofd is idd stoer. Niks mis met een kaal vrouwenhoofd. Natuurlijk snap ik dat je liever je haar had gehouden. En wat andere ervan denken is aan hun. Misschien vinden zij het ook wel stoer. Dan vind ik het ook wel weer grappig dat je jezelf hebt leren darten in je buik. Moet je niet je ogen dichtknijpen tijdens het gooien anders zit ie in je navel....bullseye! Het is goed om te lezen hoe alles met jou en om je heen gaat. Zo denk ik soms kut daar waar ik lees waar het niet helemaal lekker gaat en bij de beter punten denk ik weer Yes! En reageren is niet altijd ff makkelijk. Ik denk dat je hele verhaal heel wat bij de mensen om je heen teweeg brengt.....maar een goede reactie daarop is niet altijd makkelijk (vind ik)Wel erg leuk is dat een groep vrienden en familie zich onder je raam in vuur en rook hebben gezet …..want Nothing else Matters. Voor nu een dikke knuffel voor jou en je gezin ….. ;-) -
07 Juli 2020 - 20:57
Christien:
Stoere, wat doe je het goed!! -
07 Juli 2020 - 21:37
Tessa:
en Bam weer een dag verder.
Ik ben in je geliefde stadje voor een paar dagen.en denk geregeld aan je.
Als ik mij even wat minder voel, denk ik stel je niet aan.Mo moet pas een strijd voeren.
Respect voor jouw,en je gezinnetje.
en zet em op meid ... knuf -
07 Juli 2020 - 22:23
Jeroen En Winnie:
Blijf volhouden Monique! Wij denken ongelofelijk veel aan je en kunnen het Erasmus zien vanuit onze woonkamer, waarbij wij iedere keer weer hopen en je kracht proberen te geven! xx
Zet hem op, je kunt dit!! -
07 Juli 2020 - 22:42
David:
Hou je haaks!! -
08 Juli 2020 - 10:30
Renate :
Adem uit
Adem zuid
-
08 Juli 2020 - 15:24
Etienne:
Volhouden Mo! Weer een chemo achter de rug, dus een stap dichter bij genezing. Dat je er soms doorheen zit is logisch toch! Je kan het, topper! -
09 Juli 2020 - 00:08
Sandra Verkerk:
Hoi Monique .
Lees je vehaal met een brok in de keel.
Wens je heel veel sterkte en kracht met je behandelingen.xx
-
10 Juli 2020 - 19:08
Thea 6:
Lieve Monique
Wat een ellende maak je mee .Wie had dit een paar maanden
geleden kunnen bedenken ,dat je in deze situatie zou belanden ,
Maar helaas het is zo ,je doe echt stinkend je best
En je vecht voor je leven .blijf t aub doen .
Ik wens je KRACHT LIEFDE EN POSITIEVE TIJD TOE .
Veel liefs van Tantetje .xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
