What the fuck gebeurt er???

Na een hele turbulente week met daarin heel veel ups en downs.
Het alom overheersende gevoel “ ik ga mijn gezin moeten verlaten en ik ga dood”
Ondertussen was ik verkast naar een bed in de woonkamer en is er een morfine pomp aangebracht. Deze geeft iedere paar minuten een stoot met morfine in mijn buik zodat ik vrijwel pijnvrij zou zijn. Daarbij kreeg ik ook nog eens... hoe bedoel je extra bizar... een longontsteking. Ik kon bijna niet meer ademen. De huisarts maar gebeld. Ze kwam en ik had een zuurstof percentage van 80. Daar waar 92% erg laag is. Zegt dat genoeg over hoe benauwd ik was. Het was een regelrechte hel... daarbij opgeteld de hoeveelheid pijn van zowel de kanker en de longontsteking. Zorgde ervoor dat ik een behoorlijk aantal keren geroepen heb dat dit geen kwaliteit van leven was voor mij.
En dan komen je vrienden en collega’s ineens langs met een behoorlijk aantal fakkels en het lied you never walk alone!!! De Boost die je dan krijgt!! Ik denk niet dat ze beseffen hoe groot de impact van zoiets is. Voor degenenen die dit georganiseerd en/of uitgevoerd hebben. Jullie zijn ongelofelijk lieve mensen met het hart op de juiste plek. De bloemenzee die daarna begon is ook zo overweldigend. De dagen na de bewuste fakkel invasie kwam een ware bloementsunami op gang. Alsmede de kaartjes regen. Wat een ongelofelijk fenomeen.... dit heeft me er letterlijk doorheen getrokken. Als dit niet gebeurt was..... ik denk dat je mag aannemen dat ik niet meer geweest was. De optie van geen vechten en zulke tegenslag zorgt ervoor dat je al vrij snel zegt. Oké dit is geen comfortabel einde van mijn leven.... dit ga ik niet doen. Ik wil comfortabel zijn. Er is geen doel tot vechten. Ik zal proberen het goed te omschrijven.

Stel je voor: de situatie waar ik in zit is een hele lange gang. Die lange gang staat voor de kanker die geen uitzicht biedt en eigenlijk leidt tot de enige en laatste deur in die hele lange gang. Die laatste deur is de dood.
Er is verder niets in die gang.... geen nooduitgang... geen raam... geen extra deur... geen versieringen... alleen een hele lange... gladde gang met daar aan het einde 1 deur. De deur des doods.
Je probeert een zo glad en comfortabel mogelijk ritje te creëren om zo heel gemakkelijk naar die laatste deur te komen.... de hele tijd gaat dat goed.
En dan ineens...

EEN ZIJDEUR!!!!

Hoe dan? Ineens zie je een zijdeur aan je rechterkant. Je stopt en staat stil.
De deur is niet op slot en eigenlijk wil je hem open maken. Maar durf je dat wel?
Op dit punt staan we nu.
Ik zal proberen om zo goed als mogelijk te vertellen wat er gebeurt.
Maar eerst wil ik jullie zeggen dat die zijdeur eigenlijk een kans betekent.
Ja je leest het goed..... EEN KANS!!! Zo eentje die ik nu niet heb en niet heb mogen hebben.
En dan ineens... daar staat een zijdeur... die hele grote consequenties gaat hebben op het leven van mij en mijn dierbaren.
Ik zal uitleggen wat er gebeurt is....
Het is do 11 juni.... de telefoon gaat om een uur of 11 in de ochtend.... Dr Martens... gyn van het Maasstad ziekenhuis. Steef neemt op en gaat naar de gang. Ik zit namelijk op datzelfde moment met de speciale zorg medewerker te praten over de mogelijkheden tot euthanasie en/of sedatie begeleiding. Dr Martens vertelde dat ze iets wilde uitsluiten. Er schijnt namelijk een kleine kans te zijn dat er bij mij een vorm van kanker aanwezig is die weinig tot niet voorkomt. Deze vorm van kanker wordt namelijk maar bij 9 vrouwen per jaar over het hele land geconstateerd. Het bloed wat ik eerder al had gegeven is niet bruikbaar en zij wil dat er opnieuw bloed afgenomen wordt. Haar vraag was of dit mogelijk was. Steef zei uiteindelijk maar dat goed was maar dat ze dat wel bij ons thuis moest laten doen. Aangezien ik al in bed lig met een morfine pomp en dus niet meer naar het maasstad kan komen.
Dat was prima zei ze.... en binnen het uur stond er iemand op de stoep om een buisje bloed te trekken.
Steef en ik hadden echt een heel vreemd gevoel hierbij. Waarom? Nou wij hebben zo duidelijk gekozen voor kwaliteit van de laatste periode in mijn leven. Dat wij de palliatieve zorg bij de huisarts hebben neergelegd. Alles is uit het maasstad en het Erasmus vandaan getrokken en naar de huisarts gegaan. En juist de dokteren in het maasstad en het Erasmus zijn verder gaan zoeken. Hoe bizar.
Ongeveer 2 uurtjes nadat het bloed is afgenomen krijgen we een gynaecoloog aan de lijn. Dr Martens weer van het maasstad ziekenhuis. Volgens Stefan is ze helemaal hyper. De waardes voor die zeer zeldzame kanker zijn in mijn bloed verhoogd... dat kan ontzettend goed nieuws betekenen.
De huisarts belt en verteld dat er aanvullend onderzoek nodig is in het Erasmus mc en dat we vrijdagochtend gebeld gaan worden. De donderdagavond en nacht beleven we in een soort roes. Heb ik nu ineens wel een kans?? Hoe zit dit?
Deze aftakking van de rollercoaster ken ik nog niet.... hoe werkt dit?
Vrijdagochtend gaat de telefoon. De dokteren uit het Erasmus mc willen me opnemen. Ze leggen uit waarom... het lijkt er op dat ik inderdaad gestuit ben op een zijdeurtje. Een ontsnappingsluikje.... we moeten nu alleen nog even kijken of het open kan en of het open wil.

Ondertussen ben ik opgehaald met een ambulance en lig in ineens in het Erasmus MC om zsm allerlei onderzoeken en scans etc te kunnen doen en eventueel te starten met een behandelplan.

Is er dan toch iets van een wonder?? Is er dan toch iets waar ik tegen kan vechten???
Dit wordt een hele spannende tijd.... erop of eronder....
Eronder ken ik al.... ik hoop dat ik er erop mag en mag gaan knokken.

Jongens.... stuur zoveel mogelijk positiviteit! Ik heb het keihard nodig!!!
En help ons hopen dat ik toch nog een kans heb om dit te overleven.
Het wordt spannend de komende tijd.

Veel liefs