Weer een update

De laatste keer schreef ik dat ik mijn trouwdag in het ziekenhuis zou vieren.
Dat is ook gebeurd. Stefan kwam met een taart en een hele mooie bos rozen aan in het ziekenhuis. Hij had het een en ander geregeld. Onze ouders en broers zouden komen om te toasten op ons 18 jarig huwelijk. Helaas is dat door mijn ziekenhuis opname verpest.
Op de zaal bleef ik alleen achter. Iedereen was naar huis gestuurd. Ik lag nog alleen op de zaal. Mijn vurige wens was dat Stefan ‘s avonds terug zou mogen met de kids. Helaas hielden ze voet bij stuk en ivm met de corona maatregelen mochten het er maar 2 zijn. Helaas moesten de kids alleen komen. Maar goed beter dit dan niets want officieel mag er maar 1 persoon per dag komen. Dus er is al een uitzondering gemaakt.
Van de kinderen en mijn bonus kids Anouk en Giorgos kregen we een mooi shirt van Feyenoord met daarop onze trouwdatum en een tekst ( voor mij powervrouw en voor steef super vader)
Echt zo super!

Dan hebben we mevrouw Visser... ik ben bij haar geweest en we hebben zitten praten. Praten over haar naderende dood. Haar zorgen voor haar man en kinderen en kleinkinderen. Waar ze begraven gaat worden. Ik heb haar beloofd dat als ik beter ben ik haar een bloemetje kom brengen op de begraafplaats van Roosendaal.
Afgelopen maandag kwam ze definitief afscheid nemen... dat was best wel even moeilijk. Ik heb hier best wel last van.... ik heb dan ook besloten om me niet zo snel meer aan patiënten te hechten en me hun lot aan te trekken. Ik moet ook aan mezelf denken. Normaal gesproken laat ik mensen niet zo makkelijk binnen in mijn Hart, maar deze dame wandelde heel onbeholpen en rechtstreeks mijn hart binnen.
Ik heb wel een paar traantjes om haar gelaten.
Ik hoop zo dat haar een hele lange lijdensweg bespaart blijft.

Verder even over mezelf...
Na een aantal dagen heftige pijnen aan de ontstoken wond was de pijn een stuk minder geworden mede door de antibiotica infusen.
De uitslag van de bloedkweken was positief voor de pac en negatief voor mijn bloed. Dat houdt in dat het beestje op mijn pac heeft gezeten en dat dit nog niet in mijn bloedbaan zat gelukkig.
Tijdens de operatie moet er een bacterie mee naar binnen zijn gegaan en die heeft vrij spel gekregen in mijn lichaam. Na het verwijderen van de pac is alleen het weefsel er omheen nog wat “ geïrriteerd” en wordt dit verholpen met antibiotica. Toen bekend werd welk beestje het was werd ik op de capsules antibiotica gezet en werd het infuus afgekoppeld.
Ondertussen was ik alweer een week in het ziekenhuis en was ik het al weer aardig zat. Ik mis thuis en mijn gezin.
De verpleegsters vinden het meestal wel gezellig als ik er ben en komen ook regelmatig een praatje maken maar toch... ik mis thuis
Woensdag mocht ik ineens naar huis. Eerst moest de wond beoordeeld worden door een wondconsulent. We moesten de wond 2 dagen openhouden met een betadine gaasje wat we in de wond moesten duwen. Hiermee zorg je ervoor dat het wondvocht kan afvloeien. Na die 2 dagen is het een kwestie van wondvocht opvangen en hopen dat de wond dichtgaat. Ik mocht geen extreme pijn krijgen en geen koorts... Voor nu lijkt het de goede kant op te gaan.
Met deze instructies werd ik huiswaarts gestuurd.
Sinds woensdag zit ik dus weer lekker thuis en kan ik weer wat bijtanken.
Zon week ziekenhuis vermoeid je toch. Zeker omdat je met meerderen op een kamer ligt. Je mist je privacy en het is op de een of andere manier vermoeiend om daar te zijn.
Voor nu staat er op het programma dat ik dinsdag 1-9 as terug ga voor mijn chemo die is uitgesteld. Daarna, als de wond goed is genezen gaat men kijken of ik weer geopereerd kan worden voor een pac. Ditmaal onder zeer strenge begeleiding en antibiotica.
Nu ga ik nog heel ff genieten van mijn gezinnetje en hopelijk wat bijtanken zodat ik dinsdag weer mijn chemo mag krijgen.
Wordt vervolgd....