Nieuws uit het erasmus

Nieuws uit het erasmus

Nadat ik vorige week ontslagen ben uit het ziekenhuis is het thuis redelijk verlopen. 24 uur na chemo krijg ik altijd een injectie om mijn beenmerg te stimuleren om bloedcellen te produceren om de weerstand hoog te houden.
Een paar uur na deze injectie wordt ik ziek. Dit houdt 1,5 dag aan en daarna krabbel ik op. Thuis heb ik nog een aantal dagen kunnen genieten van mijn gezin en hebben we even weer “normaal” gefunctioneerd.
Dat normaal functioneren is zo ontzettend belangrijk voor een (kanker) patiënt.
Het hele gezin is ontwricht door alle gebeurtenissen en het gezinsleven staat volledig centraal rondom mijn ziek zijn.
Ik ben ziek maar ook mijn directe omgeving is ziek en heeft hier last van. Ons leven staat volledig op zijn kop en hoewel iedereen normaal probeert te functioneren merk ik dat dat niet altijd even goed gaat. Allemaal hebben we onze eigen angsten en zorgen. Zowel ik als Stefan en de kinderen.
Gelukkig kunnen we wel goed met elkaar praten en over de dingen praten. Iedereen verwerkt de dingen op zijn of haar manier.
Chelsea kwam vorige week beneden aan mijn raam zwaaien om me te zien tijdens mijn opname. Wat een meid! Geweldig is dat.
Mike belt en geeft me advies uit zijn ervaringen. Ook dat is heel bijzonder. Zeker omdat hij niet echt praat over zijn kanker-verleden.
Stefan is mijn soulmate en wij bespreken bijna alles. Onze angsten en verdriet maar we kijken ook heel duidelijk naar de toekomst.
Onze bucketlist.... tja die wordt langer en langer... en ik heb aardig wat tijd nodig om die af te werken. Dus ik heb eigenlijk geen tijd om ziek te zijn en het moet ook maar snel achter de rug zijn zodat we die list kunnen afwerken.

Gedurende mijn paar daagjes thuis kreeg ik een telefoontje dat ik woensdag mijn nieuwe pac geplaatst zou krijgen. Aangezien ik dinsdag zou starten met de chemo was dit niet handig.
Ik heb gelijk de artsen gebeld en overleg gepleegd met hen om de chemo dan een dag uit te stellen en woensdag na de operatie maar te starten.
De arts ging het overleggen met de oncoloog en deze vond het een prima idee en zo geschiedde...
Woensdag om 8 uur meldde ik me netjes op de afdeling ad3.
Ik zou rond 10 uur geopereerd worden. Om kwart voor 10 werd ik opgeroepen en mocht ik naar de operatiekamers gaan.
Een pac plaatsen duurt een half uur en is een lichte operatie. Al met al met de narcose erbij ben je een uurtje a anderhalf uurtje onderweg.
En uiteraard zoals het mij betaamd gaat het bij mij op zijn Monique’s!
Zoals ik al zei lag ik vrij vroeg op de ok en werd ik netjes en heerlijk in slaap gebracht.
Ik werd wakker en kijk naar de klok en het was half 5!!!
Ik heb gevraagd of ik gek was aan de mensen in de verkoeverkamer en of het echt half 5 was... of dat echt wel klopte.
Ik was ineens bijna 7 uren verder!!! Hoe dan!!! Wat is er gebeurt?
En dan komt Monique’s protocol in werking....
op het moment dat ik net in slaap was en ze me wilden gaan opereren kwam er een spoedgeval binnen. Deze dame had een acute bloeding en ik moest uiteraard en zeer terecht wijken om deze dame te redden. Dus ik ben van de tafel gehaald en op de intensive care gelegd en daar slapende gehouden.
Dit heeft 1,5 uur geduurd en daarna hebben ze me weer op de operatietafel gelegd om mijn operatie te voltooien.
Nou dat bleek ook nog een heel dingetje.
De chirurg zat me te vertellen dat ze nooit verder hoefde te denken dan Plan B... bij mij werd het plan E!!! Uiteraard!!
Ze hebben geprobeerd om die pac op de rechterkant te plaatsen. Op de plekken waar ze aderen verwachten waren deze niet aanwezig. Dus op zoek naar een ander plekje. Ook daar konden ze de vaste infuuslijn niet plaatsen en daar is een ader volledig beschadigd geraakt omdat deze niet toegankelijk was voor de vaste infuuslijn. Er zijn totaal 5 chirurgen en een specialistische radioloog bij geweest en uiteindelijk is het ze gelukt om een simpele pac in mijn lijf te krijgen.
Ze hebben het heel anders aangepakt en ze hebben de pac geplaatst op de normale aanprikplek onder mijn sleutelbeen. Vervolgens hebben een soort tunnel onder mijn huid gemaakt naar mijn grote bloedvat in de nek.
het buisje van de pac fungeert nu als toevoer bloedvat (aangezien in dat gebied er geen of niet geschikte bloedvaten liggen)en ligt in die tunnel en komt zo uit in het grote bloedvat van mijn nek.
Het is een grote operatie geworden en door alle “werkzaamheden” in het operatie gebied is mijn rechterarm/schouder een behoorlijk ravage geworden.
Beschadigde aderen, onderhuidse bloeduitstortingen, mijn spieren die verschoven zijn. De chirurg zei dat ze me goed te pakken had gehad en dat ik hier wel even last van zou hebben. Ik mag een week mijn arm niet belasten.
Niet boven mijn macht tillen. Of te wel rust...en niets doen.

Door het debacle van 7 uur narcose was het afgeraden om mijn chemo gelijk te starten. Het zou te zwaar zijn allemaal.
Dat klopt ook wel.... ze zijn nu vanochtend gestart en het valt me nu ook heel zwaar. De chemo hakt er in en ik ben heel gammel, brak en misselijk.
Dankzij medicatie blijf ik nog enigszins op de been en slaap ik redelijk veel.
Als het zo doorgaat mag ik morgen gelukkig naar huis en kan ik daar weer aansterken. Ik moet overmorgen de injectie weer hebben. Daarna ben ik weer even ziek en mag ik hopelijk nog een paar dagen in redelijke toestand doorbrengen voor ik weer naar het ziekenhuis moet voor mijn volgende rondje chemo.
Nu wil ik alleen maar zo snel mogelijk naar huis... naar mijn gezin.

Never a victim... Forever a fighter

Wordt vervolgd....