Het einde is in zicht.... in de positieve zin

De afgelopen week is voor mij persoonlijk als een rollercoaster verlopen.
Ik voelde me best wel goed... na mijn injectie en de bijbehorende malaise.... maar had veel aan mijn hoofd.
Hoe dan? Nou... ik werd gebeld afgelopen maandag dat er nog even een ct scan ingepland moest worden of ik wist wanneer dat het beste kon plaatsvinden. Ik had echt zoiets van... huh? Ct? Ik weet van niets. En dat wist ik ook echt niet. Er was ons niets verteld. De hele week heeft me dat zowel bewust als onbewust bezig gehouden en heb ik toch wel meer lopen piekeren dan ik dat ooit zou toegeven. Ik heb het in ieder geval aan niemand gezegd ook niet aan Stefan. Puur om het feit om iedereen lekker rustig en redelijk relaxed te houden. Iedereen om me heen heeft het al zo zwaar. Soms is even geen/ weinig zorgen (voor zover dat bestaat in deze situatie) voor de mensen om me heen ook wel eens lekker en heb ik doelbewust mijn mond een keer gehouden over mijn zorgen omtrent deze scan en de eventuele uitkomst.

Vanochtend voor de opname moest er dan toch eerst maar een ct scan gemaakt worden. Dus zo gezegd zo gedaan.
Toen we eenmaal op de afdeling waren kwam de zaalarts naar ons toe en die begon over die ct scan. Dat ze zeker wilde weten of de arts de kuur wel wilde starten afgaande op wat de uitslag zou zijn.
De dokter praatte en het leek net of ik haar wel hoorde maar niet kon luisteren.
Ik raakte in paniek en was ineens doodsbang dat ze mijn behandeling gingen stopzetten. Een onbedaarlijke huilbui en spanning kwam er uit. Een volledig ongegronde en irrationele angst nam het over van mijn verstand en gevoel. Stefan schrok van mijn reactie. Wat ik ook wel weer kan begrijpen. Ik had niets gezegd namelijk.... dus hij wist ff niet wat er speelde bij mij. Normaliter vertellen wij elkaar dit soort dingen wel maar ik heb bewust nu even mijn mond gehouden.
En zo geschiedde dat Stefan op een gegeven moment weg moest om de uitvaart van de moeder van een vriend te gaan doen.
Al die tijd heeft hij me kunnen ondersteunen en dan juist nu en op deze dag gebeurt dit. Krijg ik een emotionele uitbarsting die zijn weerga niet kent. Dat gecombineerd met de uitslag van de ct scan maakte dat ik een Stefan zag weglopen die helemaal strak stond van de spanning. Dokter Marsha had het ook gezien. Die houding toen hij wegliep. Die was zo tekenend.
Ik kan me heel goed voorstellen dat hij zich niet lekker voelde.
Na een poosje kwam ineens mijn oncoloog aan benen. Met een smile van oor tot oor. Ze had de uitslag van de ct!!
Die was positief te noemen en er was een behoorlijke vooruitgang....
De rest van de uitslag zou vanavond (vrijdagavond) volgen.
Als eerste heb ik natuurlijk Stefan gebeld om hem dit te vertellen zodat hij ook met een beter gevoel zijn werk ging doen en hij weer wat geruster zou zijn.
Stefan ging eerst de uitvaart doen en daarna zou hij weer naar het ziekenhuis komen om de uitslag samen aan te horen. En zo is het ook gebeurt.
En dan nu de de volledige uitslag... (een beetje tromgeroffel is wel leuk ;-) )

Na heel veel ellende en een hele lange weg vol met hobbels en obstakels zijn we op een punt aangekomen waar we kunnen zeggen dat het einde in zicht is.
de tumoren zijn significant afgenomen en verdwenen. In mijn baarmoeder is het weg en in mijn longen zitten nog wel wat tumoren maar daar zijn duidelijke afname te zien van de tumoren qua aantallen en grootte.
Er is gekeken naar de lymfeklieren en mijn botten en de omringende organen en er zijn GEEN redenen om aan te nemen dat er uitzaaiingen zijn of andere afwijkingen. Het HCG hormoon was ook nog gezakt naar 2.1!!!
SUPER GOED NIEUWS!!!!!
De laatste zogenaamde consolidatie kuren zijn gestart en op 16 okt krijg ik mijn laatste kuur.
Tot die tijd moet ik me gewoon wekelijks melden voor chemo. De oncoloog (en uiteraard wij) hopen dat de laatste tumoren hiermee ook aangepakt worden.
Daarna volgt er een tijd van followups. Ze houden mijn bloed in de gaten en gaan eventueel kijken naar de tumoren die er eventueel nog zijn.
De kans is aannemelijk dat er nog een operatie en/ of chemo volgen voor mijn longen. Maar er is een grote stap gezet in de goede richting!!!
Hier hebben we het voorgedaan.
Deze helse rollercoaster kwam voorbij een nooddeurtje.... dat nooddeurtje hebben we kunnen grijpen en het gaat er op lijken dat dat nooddeurtje een echte uitgang kan zijn.
Een uitgang uit de kanker.... een uitgang uit onze nachtmerrie.
Ik besef me terdege dat ik er bij lange na nog niet ben... maar ik heb een grote stap in de goede richting gezet.

Nu lig ik hier weer op zaal... aan de chemo.
Misselijk te zijn maar met een grijns op mijn mond mijn zegeningen te tellen.
Mijn zegeningen... mijn man en kids... mijn ouders (ja alle 4). Mijn broers en zus.
Jullie allemaal....
zonder jullie allemaal had ik het niet gered.
Ik kan je 1 ding zeggen... de behandeling is hels, zwaar en Mensonterend maar ik doe het. Er is namelijk maar 1 doel... op deze bol blijven lopen bij alle mensen waar ik om geef.

Morgenmiddag mag ik weer naar huis. Dan gaan we ff proosten op de goede uitslag en daarna weer over op de orde van de dag.
De injectie komt er weer aan.... het bijkomen en de volgende chemo moet er weer in. De laatste loodjes he.... die zijn zo zwaar!!!
Maar......
never a victim... forever a fighter!!!

Wordt vervolgd.