En dan is het einde behandeling...

Nadat ik vorige keer ontslagen was had ik een paar dagen om verder aan te sterken. Vrijdag moest ik me weer melden voor mijn laatste rondje chemo.
We waren op tijd in het ziekenhuis om de pac weer aan te laten prikken op de interventie radiologie. Er moest bloed worden afgenomen.
Daarna begint altijd het lange wachten. De uitslagen moeten binnen komen. Daarna wordt er gekeken of de waarden goed genoeg zijn. Dan moet de aanvraag voor chemo gedaan worden richting de apotheek. Deze gaan dan de chemo maken en opsturen. Daar zit al snel een paar uur tussen. Tijd die in mijn beleving elke keer steeds langer werd. Dit keer had ik daar ontzettend last van.
Ik zag ontzettend op tegen die laatste chemo.
Ik was zo klaar met die opnames elke week.
Elke week weer die giftige cocktail mijn lijf in.
Elke week weer diezelfde gang naar het ziekenhuis....
elke week weer mijn gezin achterlaten...
elke week weer ziek zijn....
elke week weer zwak zijn...
elke week weer die tranen...
Elke week weer mijn rug rechten...
Elke week.... kracht verzamelen en doorrrrrrr

Die laatste keer was heel gek.... het hcg was voor de 5e week onder de normaal waardes... dat houdt in dat ik in remissie ben. De kanker heeft al die weken geen voet aan de grond kunnen zetten.
Wie had dit in juni gedacht? Ik niet in ieder geval.
Degene die tegen mij beweerd dat wonderen niet bestaan die lach ik uit.
Wat ons gebeurt is moet je omschrijven als een wonder.
In mei had ik mijn doodsvonnis. Op mijn sterfbed kreeg ik te horen dat ik nog een kansje had. En nu een half jaar en heel veel ellende later ben ik in remissie. Af en toe geloof ik het zelf nog niet.
Zaterdagmiddag zat de kuur er in en was ik klaar...
De pac werd afgesloten en dat was het dan.
De zware kuren zitten er op. Ondanks dat ik me heel slecht voelde was er toch een soort van opgetogenheid. Het is zo moeilijk te omschrijven. Hoe ziek en rot je je voelt kun je toch heel blij zijn met de situatie.
Ik wilde alleen maar naar huis.... op de bank met een lekkere deken en bijkomen. Stefan kwam me halen.. op de een of andere manier voelde ik iets aan. Dus is vroeg al of hij soms iets geregeld had voor mijn thuiskomst. Ik voelde me zo rot en lamlendig dat ik daar eigenlijk geen zin in had. Een aantal keer heb ik het gevraagd en steeds antwoordde hij dat hij niets geregeld had. We rijden de straat in en wat denk je.... tuurlijk was er iets geregeld. Ik vloekte even want ik voelde me zo klote en mijn hoofd stond er echt niet naar... tegelijkertijd vind je het zo geweldig dat mensen dit voor je doen en de moeite nemen om in de straat te gaan staan en je welkom thuis te heten. Helemaal super.... ik stond te dweilen op mijn benen en kon bijna niet blijven staan maar vond het echt geweldig. Natuurlijk is het super als mensen dit soort dingen voor je over hebben.
En natuurlijk is het super dat je man dit voor je regelt.

De hele week ben ik wat lamlendig en zwak, ziek en misselijk geweest. De chemo heeft er duidelijk weer behoorlijk ingehakt.
Mijn mondslijmvliezen zijn behoorlijk beschadigt en aangetast door de chemo. Mijn energie levels waren behoorlijk laag. Mijn kracht was ook weer behoorlijk afgenomen. Ik merk dat mijn lichaam het steeds moeilijker heeft om te herstellen. Gelukkig was de afgelopen keer de laatste chemo voor nu.
Nu heb ik een maand rust... geen ziekenhuis... geen chemo... geen bloedonderzoeken... geen ellende in de dagen tussen de chemo.
Gewoon even niets... gewoon even bijtanken.
Gewoon het gezinsleven (voor zover dit gaat. )
De oncoloog waarschuwde ons ervoor om niet in een zwart gat te vallen.
Ik snap wat ze bedoeld.... je leven wordt zo geregeld door het ziekenhuis dat wordt normaal en gaat je leven worden. Chemo halen... herstellen... chemo halen ....herstellen etc etc.

Nu valt dat ineens weg... we moeten onze weg weer vinden in het normale normaal. De eerste week is om. Die verschilt niet heel veel met de andere weken. Het is de week van herstellen. Normaliter zou ik vandaag richting het ziekenhuis moeten gaan. Dat was nu niet zo. Vanaf deze komende week zal het wel even gek zijn.
We willen graag een week even er tussenuit. Helaas kunnen de kinderen niet mee ivm school en werk. Dus gaan steef en ik proberen om er even een week tussenuit te knijpen. Als de perikelen rondom corona het toelaten. (Lees: als Rutte en consorten de boel niet in volledige lockdown gooien) willen we even een weekje richting Texel. Even ontspannen en een frisse wind door het koppie laten waaien. Dat zijn de dingen die we echt even nodig hebben. Helaas is er niets open... maar dat kan ons niet boeien. In plaats van uit eten gaan... gaan we zelf exclusief koken. Een gezamenlijke hobby van steef en mij. We gaan elke dag heerlijk uitgebreid koken en daarna samen heerlijk eten.
Verder gaan we lekker uitwaaien op het strand... stukjes lopen.... open haard aan bij thuiskomst.... lekkere warme chocomelk bij thuiskomst.... fotograferen... gewoon lekker quality time samen.
We gaan hopen dat dit door mag gaan. Als het meezit willen we 16 november naar Texel gaan en een week heerlijk tot ons zelf komen. Even uit de sleur van thuis.

Ik merk dat ik aardig opkrabbel en hoop dat deze stijgende lijn doorzet.
Acties van familie en vrienden helpen hier echt bij....de kaartjes die nog steeds binnenkomen... de presentjes die we nog steeds krijgen... en zoals vanavond een filmpje van een kwartier met allemaal mensen die ons het allerbeste wensen. Hoe geweldig is dat...
voor de mensen die geen facebook hebben hier is de link:

https://youtu.be/kkLQe6SK72E

Wat een geweldige actie was dit filmpje... echt een hart onder de riem.
De “ gewone” familie vermengt met de feyenoord familie.
We hebben onze ogen uit onze kop gehuild.
Gewoon van alle liefde die via het beeldscherm richting ons kwam.
Dat is nog eens een hart onder de riem!!!
Iedereen die er aan meegewerkt heeft.... super bedankt!
Dit geeft ons weer een heel stuk kracht om de strijd verder aan te gaan.

Hoe gaat het nu verder??
Nou... de komende weken moet ik herstellen... herstellen... herstellen...
De 27e november moet ik me melden voor een ct scan.
Ook wordt er bloed afgenomen en mijn pac verzorgt.
De 30e november moet ik me melden en volgt de uitslag.
Ook vind er een multi disciplinair overleg plaats met oncoloog en gynaecoloog. We gaan kijken adv de uitslagen hoe de nabehandeling eruit gaat zien.
Volgens de oncoloog is de kans groot dat er nabehandeling moet plaatsvinden. Dit kan chemo, bestraling of operaties aan longen en/of baarmoeder betekenen.
Dat is allemaal even afwachten hoe de scan en het bloed er uit ziet.
Daar gaan we nog maar even niet over nadenken en de focus ligt voor nu op herstellen en aansterken.
Hierdoor kan ik eventuele nabehandelingen beter doorstaan.
We zijn er nog niet, maar we zijn al verder dan we ooit hadden durven dromen. Wat ons allemaal nog boven het hoofd hangt durf ik niet over na te denken... maar we nemen het maar stapje voor stapje op onze schouders.
Het is allemaal voor het goede doel.... we hebben nog veel te veel te doen... als gezin maar ook met jullie... de familie... de feyenoord familie... werk... de bucketlist die nog veel te lang is.
We knokken gewoon weer door.
Deze maand zonder behandeling is de time Out..... snel herstellen en door naar de volgende ronde. Op naar het einde van de ellende en door naar een “normaal” leven.

De komende tijd zal ik niet wekelijks meer bloggen maar zal er wat langer tussen zitten. Uiteraard als er iets bijzonders te melden is zal ik dat zeker melden via een blog. Ik houd jullie de komende tijd op de hoogte. onthoud.... voor nu... geen nieuws is goed nieuws!!!!