EN DAN ZIT JE INEENS OP DE SPOEDEISENDE HULP....

En ineens zit je op de spoedeisende hulp...
En breng je daar je avond door...
Wat is er gebeurt?
Nou.... sinds dinsdag heb ik al wat pijnen in mijn flanken. Dit zijn pijnen die komen en gaan en stekend zijn. Dinsdag op woensdagnacht heb ik halfzittend moeten slapen omdat het anders niet ging.
Woensdag overdag had ik redelijk veel pijn maar was het allemaal te behappen en te doen. Tot de avond.... toen was het klaar... over en uit.
Ik gilde het uit van de pijn.... de meesten die mij kennen weten dat ik heel hard ben op mezelf maar dit kon ik niet meer handelen. Ik trok het niet meer en Stefan en de kinderen hebben het Erasmus gebeld.
We moesten komen naar de spoedeisende hulp en zouden daar geholpen worden. Steef en ik onderweg... de kids alleen achterlatend thuis. Gelukkig zijn de opa’s en oma’s daar nog heen gegaan.
Eenmaal aangemeld in het Erasmus werden we vrij snel naar binnen geroepen en op een kamer geplaatst.
Infuus is aangelegd en bloedafgenomen. Extra morfinetje... Urine monster. Xfoto. Ct scan. En uiteindelijk na een uurtje of 5 is de uitslag er. Helemaal duidelijk is niet waar die helse pijnen vandaan komen.... men vermoed dat het een uitzaaiing in mijn long is die vlakbij het longvlies zit. Het longvlies is zeer gevoelig en zit vol zenuwen. Dus het kan heel goed zijn dat deze uitzaaiing zit te irriteren en deze pijnen veroorzaakt. Dit is ook waar de gedachten van de artsen naar toe gaan. Gelukkig maar... de foto’s lieten zien dat de boel niet slechter geworden is. Uiteraard mogen deze artsen geen uitspraken doen over dit soort dingen maar het is toch goed om te horen dat het zeker niet erger is geworden.
Ik mocht kiezen... of we gaan thuis de morfine medicatie ophogen en als het lukt tot vrijdag afwachten om vervolgens met mijn eigen artsen te overleggen.... of ik mocht ook blijven als ik dat beter vond. There is no place like home... dus ik keek Stefan aan en vroeg of hij het aandurfde om met mij naar huis te gaan en de pijnstilling thuis te regelen. Ik ben liever nog een dag extra thuis als dit gaat. De artsen stonden achter beide keuzen en konden met allebei leven. Uiteindelijk hebben we gekozen om naar huis te gaan met het risico dat we terug moeten ivm toenemende pijnklachten.
Voor nu is het allemaal onder controle. De pijn is er wel maar met de extra morfine is dit prima te doen.
De afgelopen dagen zijn sowieso wat zwaarder geworden. Eten wordt bemoeilijkt door de pijn aan mijn slijmvliezen in mijn mond. Hiervoor heb ik een lidocaine smeerseltje gekregen van de huisarts. Dit smeer ik in mijn mond en zo wordt de boel verdooft. Zo kan ik toch blijven eten en genieten (voor zover) dit gaat. Ik merk dat de chemo bijwerkingen nu gaan komen. Ik kan steeds minder de “ normale” dingen doen. Ben toenemend afhankelijker van de mensen om me heen en dat kost me nog steeds behoorlijk wat moeite en acceptatie.
Maar goed.... dat is iets wat moet groeien denk ik.
Voor nu... extra morfine en nog een extra dagje thuis voor ik weer naar het ziekenhuis moet en rustig aan doen. Rustig mijn tas inpakken voor de komende opname en chemokuren. En nog even van mijn gezin genieten met volle teugen!
*NEVER A VICTIM... FOREVER A FIGHTER