Even een update

De vorige keer schreef ik dat ik tot zondag of maandag in het ziekenhuis moest verblijven ivm chemo en de nabehandeling er van.
Tot onze grote verbazing mocht ik ineens de zaterdagmiddag naar huis. De opname werd drastisch gekort.
Dat was omdat de nabehandeling van de chemo in tabletvorm was die ik elke 12 uur moest innemen. Tja dat kan natuurlijk ook thuis om 5:30 uur & 17:30 uur. Daar waren we gelijk enthousiast over natuurlijk. There is no place like home!
Er werd nog even snel een chemo door mijn lijf gepompt en daarna gespoeld en ik kreeg alle medicatie mee naar huis. We hadden als verrassing tegen niemand iets gezegd.... des te leuker was de thuiskomst.
De kids vonden het heerlijk. Stefan en ik ook! Van zaterdag tot vrijdag gewoon even geen ziekenhuis! Even proberen zo normaal te leven als mogelijk. Voor zover mogelijk.
Even rust in mijn hoofd.... dat is wat ik wilde vooral. We gaan door zon verschrikkelijke rollercoaster dat het bijna niet te volgen is mentaal.
Ik ben van mezelf best een controlfreak maar dit is niet te controleren. Ik krijg hier zelf ook aardige lesjes in bepaalde zaken. Ik ben normaal behoorlijk vrijgevochten en doe het allemaal zelfs wel even. Heb niemand zijn/ haar hulp nodig. Helaas joh mo.... dat gaat hem niet worden! Ik heb hulp nodig en zal het moeten vragen ook! Dit is begonnen met de ouders die ons geholpen hebben om het huis zover in orde te krijgen zodat alle grote klussen gedaan zijn hier en voorlopig alleen bijgehouden hoeven worden. De was wordt door mijn schoonouders opgepakt en mijn ouders strijken dan weer. Man en kids moeten nu nog meer dan ooit bijspringen in het huishouden om het hier goed en prettig leefbaar te houden. Ik kan het gewoonweg niet zoals ik het zou willen. En daar moet ik aan wennen. Dingen niet kunnen!
De rust in mijn hoofd is thuis gerealiseerd. Zoals ik de vorige keer al aangaf was dat bed en die Po stoel een doorn in mijn oog. Ze deden me denken aan mijn doodsstrijd en dat was verschrikkelijk confronterend. Gelukkig begrijpt Stefan me en heeft hij ervoor gezorgd dat het spul snel is opgehaald. De kamer is weer mijn woonkamer.... pfew! Het enige waar ik nog last van had was de tuin. De bloemenzee die daar stond begon te verwelken, stinken en gaf ongedierte.... ook die moest normaal worden. We hebben met zijn allen de schouders er onder gestoken en ook de tuin is weer normaal.
En dat betekend rust in mijn hoofd. Ik vind het heerlijk.
Ik krijg er energie van en het gevoel een beetje normaal te kunnen leven tussen de chemo’s en ziekenhuis in.
Hoe is het nu met mijzelf?
Ik merk dat de chemo begint te werken....
Gelukkig doen ze tegenwoordig veel aan antimisselijkheid. Dat scheelt een behoorlijke slok op de borrel. Misselijk ben ik tot nu toe niet echt geweest. Wel merk ik vermoeidheid, heb ik last van mijn slijmvliezen in mijn mond, een metaalsmaak bij alles wat ik eet, bij tijd en wijle een hele irritante piep in mijn oren, mijn haar begint uit te vallen en ben ik behoorlijk geobstipeerd. Het zijn de vervelende bijwerkingen waar ik weer blij mee ben. Ik onderga ze met liefde... dit is mijn wonder... mijn 2e kans.... mijn leven.... ik onderga alles wat ik tegenkom in mijn strijd om beter te worden. Alles om nog zo lang mogelijk te mogen genieten van mijn leven. Bring it on... i Will flight like al Lion. NEVER A VICTIM: FOREVER A FIGHTER!
Ik heb deze spreuk zon beetje aangenomen tot mijn lijfspreuk. De kans die ik heb gekregen om toch te kunnen vechten in tegenstelling tot de eerste diagnose die ik heb gehad is me zo heilig... het is alles geworden. Klinkt heel gek misschien. Maar mocht dit alsnog “ fout” gaan. ( stel dat hè... ik ga voor de 100 jaar hoor dus wees niet bang dat ik de handdoek in de ring gooi) dan heb ik in ieder geval een gevecht geleverd. Ik ga me niet zomaar laten laten pakken door kanker. Ik ben er zo blij mee dat deze extra kans de kop op stak en dat ik hem heb mogen pakken dat ik me hier aan vastklamp en er alles aan zal doen om een zo goed mogelijk herstel te bereiken.
En nu... nu ben ik sinds zaterdag al thuis en kan ik eindelijk eens even reflecteren wat er nou eigenlijk allemaal gebeurt is en even bijtanken en mezelf mentaal bij elkaar rapen. Gelukkig met al die liefde om me heen van iedereen is de eerste stap zo gezet. Je zit in een heerlijk warm bad van liefde en genegenheid zodat die stappen niet moeilijk zijn. De emoties kunnen nu vrij stromen en geloof me dat doen ze ook. Ik ben op het moment zon emo trut dat ik kan huilen om een hertje met grote ogen. Hahahah Ik ben nu op een punt beland dat ik soms vergeet wat er speelt.... en dat is goed. Natuurlijk vergeet je het niet maar gevoelsmatig voelt het thuis zo normaal dat het zalig en helend werkt.
Dat bedoel ik er mee te zeggen. Het voelt in ieder geval goed en dat is het belangrijkste.
We doen leuke dingen samen... we zijn heel ff naar het park geweest om wat foto’s te maken en lekker te wandelen. Het was kort... want lang wandelen houdt ik niet vol maar ik heb bewogen en mijn hobby weer eens beoefend. We hebben gisteravond lekker bij de vuurkorf marshmallows geroosterd. Mijn vriendin Miranda was er spontaan ook. Ouders en familie komen op bezoek. Het is allemaal heerlijk en genieten zolang het allemaal maar gedoseerd is en iedereen gezond van lijf en leden. We moeten namelijk best voorzichtig zijn met wie hier over de vloer komt en of deze persoon “ iets” mankeert. De chemo valt ook mijn bloed aan en mijn weerstand gaat dan ook plat. Ik wil risico’s voorkomen en heb mezelf dan ook in een soort thuisisolatie geplaatst. En met dank aan mijn schoonzusje Charlotte: Liever te voorzichtig dan onverantwoord risico nemen. En ze heeft gelijk.
De komende dagen is het nog even genieten van de momenten en dealen met de bijwerkingen van de chemo. Ik moet aansterken want komende vrijdag wordt ik weer opgenomen voor de start van de 2e kuur en staat me weer een stoot chemo te wachten. Dit houdt weer in dat ik een stuk of 7 chemo’s naar binnen krijg binnen 3 dagen. Dus weer een aanslag. Hoe beter ik start aan deze kuur hoe beter het is.
Ik ga nog een paar daagjes genieten voor ik weer naar het ziekenhuis moet.
Jullie horen me nog!!!!