Hoe gaat het nu....

Vrijdag 17 juli mocht ik gelukkig naar huis met een arsenaal aan medicatie en antibiotica. We zouden even 2 weken niet naar het ziekenhuis hoeven gaan.
Helaas werd dat niet helemaal de waarheid en realiteit.
De zondagochtend werd ik wakker met mijn arm onder het bloed. De picc lijn was behoorlijk aan het bloeden gegaan. Waarschijnlijk heb ik er op liggen slapen of iets dergelijks.
Het specialistisch team van de thuiszorg was snel gebeld en zij kwam al vrij snel om naar die picc lijn te kijken en het te verzorgen. Het bloeden heeft ze kunnen stoppen alleen helaas het leek of de picc lijn gesneuveld was. Er kwam niets in of uit. Wat ze ook probeerde. De dame van het specialistisch team moet dan overleggen met het ziekenhuis. En ja hoor.... we moesten naar de spoedeisende hulp komen. Ook daar konden ze niets met de lijn. Dat werd dus waarschijnlijk operatie nr 3 om de lijn te vervangen.
Dinsdag moest ik me melden op de radiologie. Met 10 kg lood in elke schoen liep naar die operatiekamer. Ik weet ondertussen wat het is om zon lijn te laten plaatsen. Geloof me... ik ben geen zeikerd qua pijn... maar dit sla ik liever over. Ik vind dit echt een drama!
Met knikkende knieën klom ik op de operatie tafel. Gelukkig ging de radioloog eerst kijken wat er nou precies aan de hand was. Hij probeerde contrastvloeistof in de picc lijn te spuiten. Tegelijkertijd wordt dan via een röntgen apparaat realtime gekeken. Je ziet dus echt waar die contrastvloeistof stopt. Dat was zon 6 cm in mijn arm. Daar zat een knik in het slangetje. Vergelijk het met een knik in een tuinslang. Zolang die knik er zit krijg je er niets in of uit. Heel voorzichtig hebben ze geprobeerd om die knik uit mijn arm te krijgen. Voorwaarde was dat het uiteinde van de lijn nog in het grote bloedvat zou zitten. Gelukkig was dat het geval!! Hiermee was dus de lijn gered en hoefde ik niet weer geopereerd worden.
Ik kon die radioloog wel zoenen!!!

Woensdagochtend moest ik bloed af laten nemen en de picc lijn laten verzorgen op de Dagbehandeling Oncologie. Dus dat was weer een ritje naar het erasmus.
Vrijdag kreeg ik de uitslag. Ik voel me ondertussen misselijk en heb moeite met blijven eten. De dokter vertelde dat mijn nierfunctie behoorlijk achteruit was gegaan door de bijzonder hoge dosis antibiotica voor bestrijding van die zeldzame bacterie. Tuurlijk ook dat kan er wel bij....en nu? Dit was gelijk mijn volgende vraag... de uitslag was dat de nierfunctie achteruitgang wel stabiel leek en dat ik naar huis mocht onder voorwaarde dat ik minimaal 2,5 - 3 liter zou drinken. Ik moet de antibiotica in deze hoge dosis afmaken. Het gaat om nog 3 dagen...even volhouden nog. Wat een bagger spul is antibiotica. Ik ben bijkant misselijker van die troep dan de chemo. Het is een behoorlijke aanslag op mijn lichaam dat merk ik wel. Na die 3 dagen moet de antibiotica uit mijn lijf verdwijnen en heb ik 3 dagen om nog wat aan te sterken voor mijn chemo.
Ik hoop zo dat die door mag gaan... ondertussen is het dan bijna 4 weken dat ik geen chemo heb gehad. Dat idee vind ik niet zo fijn. Ik wil die chemo hebben. Uiteraard moet het niet levensbedreigend worden zoals het in deze situatie zou zijn... maar mijn gevoel zegt behandelen!!!!
We gaan het zien volgende week vrijdag!
Voor nu hoop ik op nog 6 daagjes relatieve rust en nu echt even geen bezoekjes aan het ziekenhuis. Ben er wel ff klaar mee.
Het wordt tijd dat de boel eindelijk eens mee gaat zitten. Gelukkig zijn belangrijkste uitslagen nog wel steeds goed, maar de bijwerkingen die je er gratis en voor niets bijkrijgt, mogen ze van mij wel houden ondertussen!
Soms wordt je er moedeloos van.... maar...
NEVER A VICTIM.... FOREVER A FIGHTER.
Ik geef niet op!
Iedereen weer bedankt voor de vele kaartjes, bloemen, kralen voor mijn power armband, berichten.... echt zo super!