WE ZIJN WEER IN HET ERASMUS Mc

Vanochtend mocht ik me weer melden op afdeling ad-4 interne oncologie van het erasmus mc. Om 10 uur was ik weer present.
Gelukkig kreeg ik dit keer een 1persoonskamer toegewezen. Dit is ook wel eens lekker. Even lekker privacy en kunnen doen wat je wilt en ‘s nachts geen snurkende dames, piepende pompen en bijna seniele dames die naar het toilet willen door het raam en in paniek zijn. Of te wel... ik zit in het walhalla qua oncologische behandeling.
Na dat ik goedgekeurd was op mijn lichamelijke toestand moest mijn bloed nog even onderzocht worden. Dus er zijn een aantal bloedbuizen afgenomen.
Binnen een uur was de uitslag bekend en kwamen de zaalarts en oncoloog binnengewandeld. Allebei met een smile van oor tot oor. Dan weet je al genoeg. De kuren mogen weer opgestart worden!!! Yahoo!! Ik mag weer chemo....
ik hoor je denken... hoe kun je nou zo blij zijn met chemo?
Nou ik zal je vertellen.... ik ben zo blij met de chemo omdat het voor mij leven betekend. Zonder chemo ben ik binnen afzienbare tijd van deze wereld verdwenen en dat is hetgeen wat ik koste wat kost probeer te voorkomen.
Dus ja ik ben super blij met chemo... ik neem de hele zware kuren en al hun bijwerkingen voor lief want ik wil nog veel langer bij mijn gezin blijven.
Dus ik ga alle hindernissen nemen... whatever it takes.

Ondertussen zit ik hier aan het tafeltje naast mijn bed... met uitzicht op de Euromast mijn blog te schrijven.
Ik zit eigenlijk een beetje voor me uit te kijken naar die Euromast en zit te bedenken dat dat ding eigenlijk ook wel een symbool is in mijn ziek zijn en de kans die ik heb gekregen van het erasmus.

De Euromast

Daar sta je dan...
Hoog boven rotterdam uitkijkend...
Wat zie je allemaal?
Een hoop ellende maar ook een hoop mooie dingen...

Ik zit hier...
In mijn kamer op de oncologische afdeling....
Naar jou te kijken...
Elke keer weer als ik hier opgenomen wordt...
Mijn uitzicht ben jij....
hoe mooi... ooit de hoogste toren van rotterdam.
Een boegbeeld....
Wat veel voor mij betekent.

Mijn gedachten dwalen af....
Nog nooit heb ik jou van binnen gezien...
Nog nooit heb ik van je uitzicht genoten...
Nog nooit heb ik vanaf jouw hoogte rotterdam mogen bewonderen.
In al haar mooie en minder mooie facetten.

Jij..de Euromast en ik...
Op de een of andere manier zijn wij verweven geworden...
Elke week als ik opgenomen wordt zie ik je weer...
Trots en fier... rechtopstaand in weer en wind...
Altijd trots omhoog staand...
Ik vergelijk me dan met jou...
Ik probeer mijn rug te rechten en overal bovenuit te stijgen...
Om deze ongelijke strijd gelijk te krijgen en te overwinnen...
Aan jou klamp ik me vast vanuit mijn gevoel van overwinning.

En dan droom ik weg en zie ik mezelf staan...
Bovenop je dak...
Met mijn fototoestel in mijn hand...
Mijn andere hand op je reling...
Te genieten van mijn leven in de stad waar ik zo van houd.
Eens komt de dag.... eens is de dag daar...

De dag dat ik niet naar je kijk...
Maar je beklim en van je uitzicht geniet!

Voor nu geldt voor mij dat ik het moet doen met het uitzicht naar de Euromast toe en in ieder geval nog tot morgenmiddag aan de infusen chemo en spoelen lig. Op dit moment houdt ik teveel vocht vast en heb ik plasmedicatie gehad om de 3,5 kg aan vocht die ik vasthoudt uit te plassen.
Pffff dat wordt weer heen en weer rennen vanavond.
Maar goed... nog een paar chemo’tjes en spoelzakken vocht en dan heb ik de helft van de kuur weer gehad.
Op dit moment ben ik morgen om 1 uur in de middag klaar.
Als alles goed gaat mag ik dan ook weer naar huis.
Ik kan niet wachten om weer naar mijn lieverds te gaan.
Daarna hoef ik pas volgende week vrijdag terug voor het volgende deel van deze kuur.

Heel veel liefs.... en love u al
Dikke kus.