Update

De vorige keer schreef ik dat ik hoopte dat ik de zaterdag naar huis mocht ondanks het bloed wat zo laat werd aangehangen. Gelukkig was dit gelukt.
Ik mocht op tijd weg. Heerlijk weer naar huis naar mijn gezinnetje.
De woensdag moest ik terug voor het plaatsen van de portacath.
Opgetogen ging ik naar het ziekenhuis... eindelijk ik krijg de pac. Dit zou het einde van alle ellende zijn.
De operatie verliep spoedig en in de middag mocht ik alweer naar huis. En toen kwam de nacht... ik kreeg behoorlijke pijnen. In de ochtend werd dit nog erger. Toen kreeg ik verhoging en in de middag had ik ineens hoge koortsen.
Er was volgens mij iets niet goed met mijn pac. En helaas dat klopte.
De pac was ontstoken. Mijn weerstand is weer zo bizar laag dat ik weer alles oppik. Helaas ook een bacterie tijdens de operatie.
Ik werd opgenomen in het erasmus vanwege de hoge koorts en een ontsteking aan mijn pac.
De nacht verliep hels. Met hoge koortsen en heftige pijnen heb ik die moeten doorlopen. Om 4 uur was de zuster het zat en heeft ze de dokter erbij gehaald. Deze oncoloog vertrouwde de situatie ook niet en heeft vervolgens de chirurgie erbij gehaald. Dus om half 5 stonden er 2 artsen en verpleegkundigen naast mijn bed. Ook de chirurg vertrouwde de boel niet en zag wel dat dit geen goede situatie was. Die zou die ochtend met de chirurg die mij geopereerd had overleggen, maar ik moest er rekening mee houden dat die pac eruit gehaald moest worden.
De volgende morgen stonden er inderdaad 2 chirurgen naast mijn bed en dus ook de chirurg die me geopereerd heeft. Hij had me nog zo beloofd dat ik zoveel profijt van zou hebben. Helaas is het ding nog niet eens gebruikt geweest en moest het alweer verwijdert worden.
Dit is inmiddels ook op vrijdagavond gebeurt. De helse pijnen hebben me gevloerd en door de vele morfine en pijnbestrijding via infusen kon ik enigszins de pijn verdragen. Ik was echt een dood en gewond vogeltje wat in een hoekje zat. Ik was helemaal kapot van de pijn. Ik heb zelden zoveel pijn gehad en meegemaakt. Wat een hel was dat. Ik was dan ook opgelucht dat ik weer op operatie tafel gelegd werd en onder zeil gebracht werd.
De afgelopen nacht liep nog niet helemaal vlekkeloos. Ik werd wakker en probeerde overeind te komen om naar het toilet te gaan. Ik had zon pijn dat ik zat te huilen als een klein meisje. Daarbij koude rillingen en klappertanden van de koorts. Door weer wat extra pijnstilling en morfine ben ik de nacht nog een beetje redelijk doorgekomen. In de ochtend ging het ook niet al te lekker en heb ik me moeten laten wassen door een zuster. Het punt wat ik altijd als vernederend heb gezien heb ik vandaag moeten toelaten. Ik kon het gewoon niet. Maar ja.... ik heb zo gezweet dat ik mezelf zo vies voelde. Douchen was nog geen optie ivm de operatie. Dus ik moest me overgeven dat een ander me ging wassen. Pffff wat heeft me dat moeite gekost... Ik moest toegeven dat ik hulp nodig heb. Dat is niet echt iets voor mij. In deze situatie ga ik dat steeds meer leren. Ik kan het allemaal niet alleen. Het is gewoon niet te doen.
In de loop van de dag is de situatie veel verbeterd. De pijn is nu dragelijk en prima te doen. De koorts is redelijk gezakt en mijn lijf begint te herstellen.
Ik krijg infusen met antibiotica. Mijn kuur mocht helaas niet doorgaan. Dat liet de situatie niet toe. Een aantal bloedwaarden zijn van slag en deze wil men volgen. Morgen wordt er weer een bloedmeting gedaan om deze waarden te volgen. Het is nu nog even afhankelijk van welke bacterie er gevonden wordt in mijn bloed en welke behandeling ingezet moet worden om te kunnen bekijken hoe lang ik hier nog moet blijven of wanneer mijn behandelingen weer opgestart mogen worden.
Vandaag kwam wel de arts aan mijn bed. Ik heb hem gevraagd om bij een volgende plaatsing al van te voren antibiotica te geven en mijn weerstand te checken. Misschien dat het zou helpen. Vond hij best een goed idee en hij zou het met zijn collega’s bespreken.

Verder is er nog het bijzondere dametje waar ik ondertussen een speciale band mee heb gekregen. Van jongs af aan heb ik een zwak voor oudere mensen en deze dame is zo mijn hart binnengewandeld. Ik heb haar geholpen met bepaalde dingetjes. Deze dame ligt er nog steeds. Helaas lig ik nu niet bij haar op de kamer.
Zij kwam gister naar me toe en vertelde me dat ze haar strijd opgeven heeft. Ze wil niet meer en heeft de handdoek in de ring gegooid.
Ze wil haar laatste tijd in kwaliteit leven met haar man, kinderen en kleinkinderen. Ze kwam naar me toe om me dat vertellen. Ze vroeg zich af of ze wel de goede keus had gemaakt en of het geen laffe keus zou zijn.
Wat een powervrouw is dat vrouwtje! Ga zon beslissing maar eens nemen. Ze pakte mijn hand vast en zei dat ze zo blij was dat ze me heeft mogen leren kennen en dat ze van me is gaan houden. Daarbij benadrukte ze mij om mijn strijd door te zetten en te vechten voor mijn gezin. Haar gezin is af en de kinderen hebben allemaal hun eigen leven. Ze zou niet meer beter worden en heeft geen zin om ziek te worden. Ze heeft de keuze gemaakt om voor kwaliteit te gaan en de rest van haar leven in kwaliteit door te brengen met haar gezin.
Vandaag kwam ze ook weer even langs. Het is zon mooi vrouwtje van binnen en buiten. Ik heb ff zitten huilen om en met haar. Ik begrijp haar zo goed. Ik voel wat zij bedoeld en voelt. Ze vroeg me of het de juiste keus was. Dat kan uiteindelijk alleen zij bepalen. Voor haar voelt het goed... dus ja het is de goede keus. En gelijk heb ik haar verteld dat het geen laffe keus is maar juist een hele sterke keus. Ga er maar aan staan... je moet je man, kinderen en kleinkinderen achterlaten omdat jij het besluit neemt om geen behandelingen meer te doen en besluit om waardig dood te gaan. Dat is geen laffe Keuze dat is een hele sterke keuze. Dan ben je juist een sterk persoon.
Morgen ga ik bij haar op de koffie in de kamer hiernaast... en dat wordt gelijk ons soort van afscheid gesprek. Maandag gaat ze naar huis en gaat ze haar palliatieve traject in.
Mevr. Visser... ik wens u nog een hele fijne tijd met uw familie en bedankt voor onze fijne gesprekken. Tot ooit!!

Morgen is het 23 augustus.... onze trouwdag...
Helaas breng ik deze dag door in het ziekenhuis.
Ik had zelf nooit gedacht dat ik deze dag nog zou meemaken een poos geleden.

Voor Stefan....
23 augustus 2002
Onze trouwdag
De dag waarop wij elkaar het ja woord gaven in de kuip.
De dag waar wij poseerden bij het wapen sterker door strijd
Hoe waar is dat al die jaren gebleken
De nodige hobbels en heuvels hebben wij overleefd.
We hebben het niet altijd makkelijk gehad.
Met als hoogste bergen Michael en ik.

We hebben ook heel veel mooie tijden gekend en heel veel beleefd.
Een paar weken terug heb je me weer ten huwelijk gevraagd
Ditmaal symbolisch...
Je laat mijn meisjesdroom uitkomen. Op het strand trouwen in een witte lange zwierjurk.... op blote voeten in het zand.
Over een poos staan wij op de Malediven (als ik beter ben) en doen wij onze huwelijkse beloften vernieuwen.
Als nieuwe start van ons nieuwe leven na deze verschrikkelijke ziekte.
Als dit niet iets is om voor te vechten dan weet ik het ook niet meer.
Lieve lieve Stefan... dit is voor ons een hele heftige strijd.... maar lieverd....
Sterker door strijd he....
Never a victim.... Forever a fighter...

Wordt vervolgd.....