Update 29-12-20

Het wordt weer eens tijd voor een update.

De afgelopen maand was er een met ups en downs.
Alles wat er gebeurt is zinkt een beetje in en dat hakt er behoorlijk in op mentaal gebied. Door de hectiek en het ziek zijn verwerk je dat allemaal niet en waarschijnlijk is het ook een soort overlevingsmechanisme wat die gevoelens wegduwt.
Steeds meer besef ik hoe fragiel het leven is en hoe belangrijk het is om te genieten van alles en iedereen om je heen.
Voor nu ben ik eigenlijk gewoon moe... zowel lichamelijk als geestelijk. Mijn lichaam wil niet snel genoeg herstellen naar mijn zin. Terwijl men in het ziekenhuis heel tevreden is over mijn conditie. Rondjes van 2 km lopen is voor hun een hele afstand en heel goed. Dit is een karaktertrek van mij en zal ik moeten accepteren. Verder heb ik steeds meer last van neuropathie gekregen. Dit houdt in dat er een zenuwbeschadiging is ontstaan aan mijn voeten en handen. Hierbij heb ik een doof gevoel in mijn handen en constant het gevoel dat mijn voeten slapen. Dit geeft wel wat een vervelend gevoel en zorgt dat ik regelmatig mijn evenwicht moet zoeken. Heel vervelend maar het is zo.
Op mentaal vlak ben ik vooral heel bang... bang voor wat komen gaat... bang voor dat de kanker weer terug komt... bang dat ik niet oud wordt. Overdag gaat het wel goed maar in de nacht lig ik vaak te piekeren.
Soms heb je van die momenten... zoals vanavond... ik ben aan het koken. Iets heel normaals in je leven... en ineens flitst er dan door mijn hoofd... sta je volgend jaar ook nog zo?? Ben je er dan nog wel???
Die verdomde onzekerheid die deze ziekte met zich meebrengt is zo bizar.
Niet alleen voor mij maar ook voor de mensen om me heen.
Na de 1e kerstdag krijg ik een berichtje van mijn dochter. Met daarin de tekst dat ze dankbaar is dat ze nog kerst met me heeft kunnen vieren.
Dat plaatst een heleboel dingen in een ander perspectief en besef je wat het belangrijkste is. Making memories met je dierbaren.
Het is zo pijnlijk om te zien hoeveel pijn de mensen om me heen hebben omdat ik ziek ben. Dat is behoorlijk heftig.
Dit is in een notendop hetgeen wat me bezig houdt.
Ondanks alle lichamelijke ongemakken (neuropathie, vermoeidheid, mijn gehoor wat slecht is, die irritante piep in mijn hoofd) en de mentale strubbelingen gaan we gewoon door en blijven we knokken om het beste eruit te slepen.

Na een heerlijke kerst, waar we op en top van genoten hebben, wat het maandag weer tijd om bloed te geven voor onderzoek en verzorging van mijn pac. In de middag kregen we de uitslag van de arts doorgebeld.
Helaas was mijn HCG licht gestegen.
Mijn HCG waarde is nu 2,2. De vorige keer wat dit 0,7.
De arts vond het nog geen reden tot paniek, omdat ik wel eens meer schommel met deze waarden. Maar het kan ook duiden dat de kanker zich weer gaat roeren. De stijging is minimaal maar toch reden om eerder mijn bloed te checken, namelijk over 2 weken. Ze willen het even wat sneller opvolgen om te kijken wat er nou precies aan de hand is.
Dit is best wel weer spannend.

Verder zijn er problemen met mijn spiraal. Dit kwam op de vorige scan naar boven. Op de ct scan leek het of de spiraal door of in de baarmoederwand zat. Afgelopen maandag heb ik een aanvullende echo gehad en is er geprobeerd om het ding te verwijderen. Helaas is dat niet gelukt en zal ik over een poosje waarschijnlijk onder het mes moeten om dat ding veilig te verwijderen.

Al met al is het niet saai in huize bijleveld... menigeen vraagt ons wel eens hoe we overeind blijven. Voor nu hebben we alle 4 geen keuze en moeten we door met al onze onzekerheden, angsten, vermoeidheid en door lopen. Hand in hand... Naar dat kleine lichtpuntje aan het eind van deze hele donkere tunnel.

Veel liefs...