Update 16-9-2021

Jeetje waar moet ik beginnen….
Wat een weken hebben we achter de rug.

Laat ik beginnen met Marco en zijn mooie familie….
Wat een mooie uitvaart en wat een mooi eerbetoon heeft die man gehad.
En terecht….
In mijn vorige blog beschreef ik al mijn ontzag voor die man.
Hoe hij in het leven stond en hoe hij met die ziekte omging.
Ik spreek alleen voor mezelf maar ik kan me zo goed voorstellen dat hij een voorbeeld voor velen was…. Nee ik bedoel IS!!
Zijn manier van in het leven staan… Zijn gitzwarte humor…. Zijn liefde voor zijn familie…. Het omgaan met die klote ziekte. Het is een voorbeeld voor velen en velen hebben hem en zijn familie ook de laatste eer bewezen. Wat een liefde voelde je die hele dag.
Van de vele motorrijders die Marco op zijn laatste rit hebben begeleid tot de Feyenoord familie op het voorplein bij de kuip tot de crematieplechtigheid.

Marco….
Ik heb op mijn manier afscheid van je genomen. Eigenlijk 2x.
De eerste keer arm in arm met Miran bij je kist bij de condoleance.
We hebben tegen en met je staan praten… We hebben je bedankt voor je gekkigheid… je liefde… je zijn….
De 2e keer was in het crematorium. Na je mooie dienst mocht iedereen langs de kist lopen en daar stond ik dan…. Ik heb nogmaals mijn belofte aan je bevestigd op jouw manier met het gebaar wat je naar me deed.(een spierbal) Ik moet sterk zijn van je dat heb je me heel indringend “verteld”. Want ook al kon je niet meer praten…. Je gezichtsuitdrukking en gebaren vertelden mij genoeg.
Ik ben weggelopen op jouw manier…. Een tik op de kist en een oke doeiiii!

Be strong mo… hoe vaak ik dat niet tegen mezelf heb gezegd de afgelopen weken…. Pfff ze zijn niet te tellen.
De HCG waardes waren al een paar keer achter elkaar verhoogd en de oncoloog wilde na 2 weken weer een bloedonderzoek om te kijken of de waardes verder zouden stijgen.
Als vandaag de waardes verder zouden stijgen (wat in de lijn der verwachting lag) dan zou er onderzoek beeldvorming ingestart worden.
Ik kan heel stoer doen maar de afgelopen week en zeker vanaf maandag was de spanning om te snijden en heb ik menig traan gelaten.
Het was duidelijk dat de boel weer begonnen was. Ook de HCG waardes van Nijmegen waren namelijk binnen en ruim verhoogd.
Met lood in onze schoenen liepen we vandaag dan ook het Erasmus mc in. Na een hoop geklooi met mijn port a Cath die het weer eens niet doet is het uiteindelijk gelukt om een buisje bloed te verzamelen….
En wat schetst onze verbazing….
De waardes zijn gezakt!!! Ze zijn van 8.2 naar. 3.0 gegaan.
Hoe?? Geen idee… de oncoloog weet het ook niet en ook zij snapt het niet.
Het zal me een rotzorg zijn….
De waardes zijn weer terug op redelijk normaal niveau en ik hoef pas over een maand weer terug te komen.
Eigenlijk is het weer een soort van wonder….
En deze voeg ik ook wel weer toe aan mijn wonderlijstje….

We kunnen weer even ademhalen en de ellende is weer even uitgesteld.
In ieder geval met een maand.

Veel liefs….